Γράμμα στο αγαπημένο μου «αφεντικό»

Υπάρχει μια μερίδα ανθρώπων εκεί έξω, «υψηλών επιδόσεων» λέγεται! Μέσα τους, έχουν συνεχώς μια φλόγα αναμμένη που φουντώνει. Καταφέρνουν πολλά, αλλά αν τους ρωτήσεις, θα σου πουν ότι δεν καταφέρνουν όλα όσα θα ήθελαν. Με ό,τι και αν καταπιαστούν, θα το κάνουν καλά. Είναι αυτοί οι άνθρωποι, που βάζουν όλο τους το «είναι» και παθιάζονται με αυτά που κάνουν. Δυναμικοί τις περισσότερες φορές και ταυτόχρονα ευαίσθητοι κατά βάθος. Τους έχεις δει να κυκλοφορούν. Είναι εργατικοί, με αξίες και περηφάνια. Είναι οι άνθρωποι που θα σου φέρουν το αποτέλεσμα σε ό,τι και αν τους ζητήσεις.

Είναι οι ίδιοι άνθρωποι, που θα πάρουν το μαστίγιο, θα μαστιγώσουν τον εαυτό τους στο πρώτο τους λάθος και δεν θα τον συγχωρέσουν εύκολα. Εκείνοι, που θα πιέσουν τον εαυτό τους για ακόμα περισσότερα. Που θα δώσουν όλη τους την ενέργεια, μέχρι να αδειάσουν τις δικές τους μπαταρίες. Είναι οι άνθρωποι, που θαυμάζουν την πορεία των άλλων και την κοιτούν με θαυμασμό, αλλά την ίδια στιγμή, κοιτάζουν με αυστηρότητα και τσιγγούνικα συναισθήματα τη δική τους πορεία.

«Θέλεις να είσαι ηγέτης. Στη δουλειά και τη ζωή σου. Ο εαυτός σου είναι ο καλύτερος σου υπάλληλος. Δουλεύει σκληρά και με πάθος για όσα του έχεις ζητήσει. Κάνει τα αδύνατα δυνατά, για να τα καταφέρει.

Κι εσύ τι κάνεις; Του λες ότι δεν είναι αρκετά. Κάνει λάθη στην προσπάθειά του να πετύχει. Κι εσύ τι του λες; Είσαι απαράδεκτος! Δουλεύει για εσένα χωρίς διακοπή κι εσύ; Δεν του λες ποτέ ευχαριστώ. Δεν του λες ποτέ μπράβο. Του υπόσχεσαι να του φτιάξεις ένα ωραίο υγιές σώμα να κατοικεί μέσα και τα παρατάς. Αθετείς τις υποσχέσεις σου. Του δίνεις το λόγο σου ότι θα τον φροντίσεις, ότι θα τον πας μια βόλτα και μετά, τον στήνεις στο πρώτο κιόλας ραντεβού.

Στο τέλος, ο «καλύτερος σου υπάλληλος», ο «καλύτερός σου φίλος», ο ίδιος σου ο εαυτός, σε θεωρεί απόμακρο. Δεν σε συμπαθεί πια. Του είσαι ένας αποτυχημένος ηγέτης και δεν σε αναγνωρίζει. Δεν παίρνει έμπνευση από εσένα. Ο λόγος σου, δεν είναι άξιος εμπιστοσύνης, αφού δεν τον τηρείς. Σταματά να σε πιστεύει σταματά να σε εκτιμά. Ο ίδιος σου ο εαυτός.

Αυτοπεποίθηση και Αυτοεκτίμηση λέγεται. Και όσο λιγότερη προκαλείς, τόσο λιγότερο σε συμπαθεί. Τόσο πιο πολύ συνεχίζεις να τον τιμωρείς για κάθε βήμα που δεν ήταν αρκετό. Τόσο πιο πολύ του λες ότι δεν θα τα καταφέρει ποτέ…

Αγαπημένε μου, σκέψου λίγο… Τι θα έκανες για να κερδίσεις την πίστη και την εκτίμηση ενός από τους συναδέλφους, από τους υπαλλήλους, τον σύντροφό σου, το ίδιο το παιδί σου;

Θα πίστευες σε αυτόν δεν είναι; Θα του έδινες δύναμη. Θα τον υποστήριζες να κάνει το επόμενο βήμα. Αν έπεφτε; Θα τον σήκωνες με αγάπη δεν είναι; Θα του έδινες μια αγκαλιά. Ένα χτύπημα στη πλάτη. Θα του χαμογελούσες. Και αν έκανε λάθη; Θα τον ρώταγες τι έμαθες από αυτά. Θα του έλεγες να προχωρήσει.

Αν ήθελες να χτίσεις εμπιστοσύνη μαζί του, θα τηρούσες τον λόγο σου. Ακόμα και τον πιο μικρό. Θα χαιρόσουν με τις νίκες του. Ακόμα και τις πιο μικρές. Θα παρατηρούσες να βρεις τις μικρές και τις μεγάλες του επιτυχίες και όχι το παραμικρό λάθος που έχει κάνει. Θα τον περίμενες στο τέρμα του αγώνα, με λουλούδια. Όχι στην κάθε γωνιά για να του λες ότι δεν θα τα καταφέρει. Θα του έλεγες «Συνέχισε, είμαι δίπλα σου!»

Γιατί λοιπόν στον σημαντικότερο άνθρωπο της ζωής σου συμπεριφέρεσαι σαν να είσαι το χειρότερο αφεντικό; Γιατί γίνεσαι ο χειρότερος ηγέτης που θα μπορούσες να είσαι με τον «καλύτερό σου υπάλληλο»; Και γιατί πιστεύεις ότι αυτό δεν φαίνεται και στους άλλους;

Αν θέλεις να γίνεις ο ηγέτης που ονειρεύεσαι ξεκίνα πρώτα από τον εαυτό σου. Ξεκίνα να διαχειρίζεσαι καλύτερα και πρώτα, το δικό σου συναίσθημα, τη δική σου διάθεσή και τη δική σου συμπεριφορά και σκέψεις!

Σκέψου ένα παιδί που αγαπάς πολύ. Το δικό σου, του αδερφού σου, των φίλων σου. Θυμάσαι που έκανε τα πρώτα του βήματα; Έκανε ένα βήμα και αμέσως έπεφτε στο πάτωμα. Και όλοι εμείς γύρω του χαιρόμασταν με την νίκη του. Με την επιτυχία του. Τον ενθαρρύναμε να συνεχίσει. Να σηκωθεί ξανά και να κάνει το επόμενο, και το επόμενο και το επόμενο. Ακόμα και αν εκείνη τη μέρα δεν περπάτησε τελικά το παιδί, ήμασταν χαρούμενοι, «έκανε τα πρώτα του βήματα», λέγαμε. Με βεβαιότητα γνωρίζαμε ότι αν δεν τα παρατήσει, αν συνεχίσει να πέφτει και να σηκώνεται με αγάπη χαρά και ενθουσιασμό, αν συνεχίσει να μαθαίνει από αυτό το (όχι-και-τόσο-τέλειο) βήμα, τότε, θα τα καταφέρει.

Γιατί λοιπόν στο δικό σου παιδί, στο παιδί που βρίσκεται μέσα σου, θυμώνεις με κάθε του λάθος βήμα; Γιατί απαιτείς να είναι όλα τέλεια; Και γιατί συμπεριφέρεσαι με τόσο θυμό στον μοναδικό άνθρωπο που είναι δίπλα σου για να σε υποστηρίξει με όλη του τη δύναμη σε κάθε τρελή σου σκέψη.

Ήρθε η ώρα να καταλάβεις, ότι κάνει «το καλύτερό του»…

Το καλύτερό του σε έφερε εδώ που βρίσκεσαι σήμερα. Με το καλύτερό του έκανε ότι έκανε. Έπεσε, ξανασηκώθηκε. Έπαθε και έμαθε. Με το καλύτερό του σε έφερε μέχρι εδώ, με το καλύτερό του θα σε πάει, και εκεί που θέλεις φτάσεις αύριο. Στον άνθρωπο που θέλεις να γίνεις μεγαλώνοντας. Αρκεί, να βρίσκεσαι δίπλα του. Αρκεί να τον αποδεχτείς. Να τον αγαπήσεις γι’ αυτό που είναι και να τον υποστηρίξεις να κάνει τα δικά του λάθη. Μόνο έτσι θα αναβαθμιστεί. Μόνο έτσι θα πετύχει.

Αγαπημένο μου μυαλό, να σου συστηθώ ξανά…

Η καρδιά σου!»

Vaso Vardaki, MSc, MBA, ACC

Coach, Trainer, Mentor, Author

Individual Coaching, Executive Coaching, Team Coaching