Μαθήματα ηγεσίας από ένα χειρουργείο
Πάντα λέω ότι η ηγεσία είναι ένα ταξίδι που ξεκινάει από μέσα και ότι δεν αποτελεί μόνο έναν ρόλο ή εταιρικά καθήκοντα. Η ηγεσία είναι τρόπος ζωής, νοοτροπία και συμπεριφορά. Μπορεί κανείς να είναι και να λειτουργεί ως ηγέτης ανεξάρτητα από τη θέση που κατέχει στον οργανισμό ή το ρόλο του.
Σήμερα θα σου διηγηθώ μια πρόσφατη ιστορία που έζησα και αξίζει να μοιραστώ μαζί σου.
Πριν από μερικές μέρες είχα ένα προγραμματισμένο χειρουργείο. Ετοιμάστηκα που λες, έφτιαξα τη βαλιτσούλα μου και κατευθύνθηκα για τις σύντομες «διακοπές» μου σε γνωστό ιδιωτικό νοσοκομείο. Ο ειδικός χειρούργος ιατρός είχε έρθει από Γερμανία μόνο για μερικές μέρες. Θα ολοκλήρωνε τα περιστατικά του και θα επέστρεφε στην έδρα του. Γνωστός στον τομέα του, καταξιωμένος και έμπειρος όσο λίγοι στην επέμβαση που θα έκανα.
Μπαίνοντας στο χειρουργείο με καλημέρισε με ένα ζεστό χαμόγελο. Δεν είχε καμία υποχρέωση να το κάνει, κι όμως, το έκανε. Στον χώρο υπήρχαν συνολικά 6 άτομα, τεχνικοί, νοσηλευτές και ο γιατρός. Ο τελευταίος πλησιάζει προς το μέρος μου και με ρωτάει ευγενικά «πως είστε σήμερα»; Στη συνέχεια μου εξηγεί εν συντομία τη διαδικασία που θα ακολουθήσουμε. Και πάλι όλα προαιρετικά. Δεν ήταν υποχρεωμένος να κάνει τίποτα από όλα αυτά. Άλλωστε είχα ήδη υπογράψει όλα τα έγγραφα ανάληψης της ευθύνης μου για το αποτέλεσμα της επέμβασης.
Τελειώνοντας την επέμβαση πλησιάζει και μου λέει «Τα πήγες πολύ καλά, μπράβο!»
Πως γίνεται να τα πήγα εγώ καλά; Εσύ τα πήγες καλά… Εγώ ήμουν απλά ξαπλωμένη! (σκέφτηκα)
«Πάω να φέρω καφέ, Γιώργο τι θα πιείς;» Με έκπληξη τα επόμενα λεπτά παρατηρούσα τον γιατρό να παίρνει παραγγελίες από τους τεχνικούς και τους νοσηλευτές για να πάει να φέρει καφέδες! Έμεινα να παρατηρώ. Όχι μόνο δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένος να φέρει στους υπόλοιπους καφέ αλλά θα μπορούσε να ζητήσει έναν καφέ και θα έτρεχαν όλοι να του φέρουν. Πήρε παραγγελίες από όλους! Έμεινα να σκέφτομαι… Ένας ηγέτης δεν διατάζει, υπηρετεί… Σεβασμός!
Η μέρα μου πέρασε παρατηρώντας τον κόσμο γύρω μου. Σε μια πτέρυγα με 6 ασθενείς όπου οι 4 είχαμε ολοκληρώσει την ίδια επέμβαση μπορούσε κανείς να δει πως οι άνθρωποι ακόμα και όταν βιώνουν τις ίδιες συνθήκες τις αντιλαμβάνονται εντελώς διαφορετικά χρησιμοποιώντας ο κάθε ένας τα δικά του φίλτρα. Ο κύριος δίπλα μου έβριζε τη τύχη του και ανυπομονούσε να φύγει όσο το δυνατόν νωρίτερα. Απέναντι μου ένα νεαρό παιδί κοιμόταν από τη στιγμή που ήρθε μέχρι την ώρα που έφυγα ενώ ο τέταρτος της «παρέας» ήταν υπομονετικός σιωπηλός και ήσυχος παρέα με το κινητό του. Και να ήθελε να πει κάτι δηλαδή δεν μπορούσε αφού δεν μιλούσε ούτε ελληνικά ούτε αγγλικά. Εγώ, παρατηρούσα και σκεφτόμουν…
24 ώρες, 3 βάρδιες, σύνολο 8 νοσηλευτές. Ξεκινούσαν την βάρδια τους και την ολοκλήρωναν μπροστά στα μάτια μου κι εγώ παρατηρούσα, μέχρι που στο τέλος ήταν πολύ φανερό ποιοι αγαπούσαν αυτό που έκαναν και ποιοι το έκαναν από υποχρέωση. Ποιοι αγαπούσαν τον άνθρωπο αλλά και ποιοι τα είχαν καλά πρώτα από όλους με τον ίδιο τους τον εαυτό. Δεν μπορείς να δώσεις τίποτα και σε κανέναν αν πρώτα δεν το έχεις μέσα σου. Αν θέλεις να είσαι καλός στη δουλειά σου χρειάζεται να αγαπήσεις αυτό που κάνεις και αν θέλεις αν αγαπήσεις αυτό που κάνεις χρειάζεται πρώτα από όλα να τα βρεις και να τα έχεις καλά με τον ίδιο σου τον εαυτό!
Η μέρα ξημέρωσε και περίμενα τον γιατρό να κάνει την καθιερωμένη επίσκεψή του πριν πάρω το εξιτήριό μου. Γύρω στις 9 μου είπαν θα περάσει ο γιατρός. 8 παρά ήταν εκεί!
Περπατούσε με γοργά βήματα αλλά όχι βιαστικά. Ζωντανά και γεμάτα αυτοπεποίθηση. Όταν του έφεραν το μηχάνημα υπερήχου από το χειρουργείο παρατήρησε ότι κάποιο εργαλείο του έλειπε. Ενημέρωσε ευγενικά τη νοσηλεύτρια εξηγώντας της τι έπρεπε να υπάρχει εκεί και πως μοιάζει το εργαλείο και της ζήτησε με τον καλύτερο του τρόπο να το ψάξουν και να το βρουν για να μην χαθεί στη μεταφορά. «Δεν το χρειαζόμαστε τώρα αλλά αυτό πάει μαζί με τον υπέρηχο. Δες με αυτόν που έκανε τη μεταφορά να το βρει για να μην χαθεί»
Έμεινα να παρατηρώ με λίγο ανοιχτό το στόμα μου τώρα που το σκέφτομαι… Την επόμενη μέρα αυτός ο άνθρωπος θα πετούσε για Γερμανία. Στο νοσοκομείο που κανονικά εργάζεται. Δεν χρειαζόταν να τον νοιάζει αν χαθεί ή όχι το εργαλείο. Κι όμως! Τον ένοιαζε. Επειδή οι ηγέτες νοιάζονται. Είτε είναι δική τους δουλειά είτε όχι, νιώθουν το αίσθημα ευθύνης και νοιάζονται για την ποιότητα.
Πλησιάζει προς το μέρος μου και με χαμόγελο μου λέει «Καλημέρα, πως είστε σήμερα;» Αφού κάνει τον καθιερωμένο έλεγχο, μου λέει τις οδηγίες ανάρρωσης και συνεχίζει στον επόμενο ασθενή. Δεν βαριόταν να κάνει τη δουλειά του και στο πέρασμά του μετέφερε αίσθημα ασφάλειας, αυτοπεποίθησης και θετικότητας.
Επιτέλους οι «διακοπές» μου στο νοσοκομείο τελείωσαν. 30 λεπτά αργότερα πήρα το εξιτήριό μου και κατευθύνθηκα προς τον ανελκυστήρα για το ισόγειο. Στην έξοδό μου από τον ανελκυστήρα συναντώ και πάλι τον γιατρό έτοιμο να ανοίξει μια πόρτα απέναντι.. «Γειά σας και πάλι» Τον χαιρέτησα και με χαιρέτησε. Κοντοστάθηκα για μερικά δευτερόλεπτα και μετά του είπα αυτό που σκεφτόμουν: «Σας ευχαριστώ πολύ για όλα, είσαστε ευγενέστατος, πολύ καλός στη δουλειά σας και ήθελα να σας πω ότι έχετε δείγματα ηγεσίας που άλλοι δεν έχουν»
Χαμογέλασε και σχεδόν ξαφνιάστηκε. Δέχτηκε με ταπεινότητα το σχόλιό μου και μου απάντησε «Σας ευχαριστώ πολύ, είναι πολύ σημαντικό να ακούω αυτό το σχόλιο από εσάς αφού αν θυμάμαι καλά είστε coach» (!)
Ο γιατρός από την Γερμανία που είχε έρθει για 5 μέρες στη Κύπρο για να δει μερικές δεκάδες περιστατικά όχι μόνο με αναγνώρισε ανάμεσα στους ασθενείς του, αλλά θυμόταν και τι δουλειά κάνω χωρίς ποτέ να του έχω πει τι είναι αυτό που κάνω και χωρίς να έχουμε ανταλλάξει καμία επικοινωνία πέραν από όσα αναφέρω σε αυτό το κείμενο. Σεβασμός! (δεύτερη φορά)
Έφυγα για ακόμα μια φορά γεμάτη θαυμασμό γι’ αυτόν τον άνθρωπο και σκέφτηκα πόσα μαθήματα ηγεσίας μπορείς να πάρεις μέσα σε μόνο μία μέρα και από έναν άνθρωπο που δεν περιμένει κανείς από εκείνον να λειτουργεί ως ηγέτης! Δεν είπε τίποτα από τα πιο κάτω, κιόμως με τις πράξεις του έδωσε τα πιο κάτω μαθήματα που σου μεταφέρω σήμερα:
Να είσαι ταπεινός, να δείχνεις αυτοπεποίθηση και να δίνεις θετική ενέργεια στο χώρο που βρίσκεσαι, να υπηρετείς τους ανθρώπους και να τους σέβεσαι ανεξαρτήτως της θέσης που έχουν. Να γνωρίζεις την δουλειά σου πολύ καλά και να έχεις αίσθημα ευθύνης. Να σε νοιάζει και να νοιάζεσαι όχι μόνο για το αποτέλεσμα της δουλειάς σου αλλά και για τους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφεσαι. Τέλος, να δίνεις το 100% και να δίνεις αξία στις συναναστροφές σου.
Μαθήματα ηγεσίας από έναν χειρούργο ιατρό!
