Όταν ήμουν παιδί…
Όταν ήμουν παιδί, κάπου γύρω στα 5-6, η αγαπημένη μου απασχόληση ήταν να ονειρεύομαι. Έκανα δηλαδή βουτιές με το μυαλό μου σε σενάρια και ονειρευόμουν με τα μάτια ανοιχτά. Πρωταγωνίστρια της «ταινίας», φυσικά, πάντα εγώ!
Θυμάμαι να πηγαίνω στο πάρκο με τη μητέρα μου και στο δρόμο να τραγουδώ αυτοσχέδια τραγούδια της στιγμής, με ακατανόητα για τους άλλους λόγια. Για εμένα όμως είχαν και παραείχαν νόημα. Πλαισίωναν τη φαντασία μου, όπως η μουσική στις κινηματογραφικές ταινίες που δίνει συναίσθημα.
Θυμάμαι στο δωμάτιο μου, να ξαπλώνω με τις ώρες και να κοιτάω το ταβάνι κάνοντας όνειρα. «Ταβανοθεραπεία» λέγεται τώρα και αν τη ψάξεις θα δεις ότι έχει τεράστια οφέλη. Φυσικά δεν είναι πολύ «σοβαρή» μέθοδος θα εμάς τους «μεγάλους» και ίσως τη σνομπάρεις.
Θυμάμαι που λες, να φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μαγικές εικόνες και ρόλους που με έκαναν να νιώθω χαρά και ευτυχία. Σε ηρωικές και ηγετικές φιγούρες, η παραγωγή εικόνων της φαντασίας μου αβίαστη, πλούσια, χωρίς αναστολές, χωρίς περιοριστικές πεποιθήσεις, χωρίς όρια και χωρίς ντροπές. Απλά, μεγαλειώδεις!
Ξέρεις, τα παιδιά ζουν στο ‘τώρα’. Δεν καταλαβαίνουν το ‘χτες’, ούτε το ‘αύριο’, μέχρι να μεγαλώσουν αρκετά, ώστε να αρχίσουν να ανησυχούν για πράγματα που δεν μπορούν να ελέγξουν, ή για πράγματα που δεν γνωρίζουν καλά καλά με σιγουριά ότι πρόκειται να συμβούν. Φόβος λέγεται. Ζουν στο τώρα αλλά και στο 100% των δυνατοτήτων τους. Δίνουν όλη τους τη προσοχή σε αυτό που κάνουν και το κάνουν όσο καλύτερα μπορούν. Το κάνουν τόσο καλά. μέχρι να αρχίσουν να μπαίνουν τα φίλτρα της σύγκρισης και της επίκρισης στη ζωή τους.
Στην πορεία φυσικά, όπως κι εσύ, μεγάλωσα! «Ωρίμασα» και σταμάτησα να ονειρεύομαι. Σταμάτησα να βλέπω ξεκάθαρα με εικόνες στο μυαλό μου το μέλλον. Άρχισα να βάζω φίλτρα και περιορισμούς στους στόχους μου. Άρχισα να ακούω τους άλλους «μεγάλους» και «σοφούς» που έλεγαν, «να απλώνεις το χέρι σου, μέχρι εκεί που φτάνει…». Και αυτό έκανα. Άπλωνα το χέρι μου μέχρι εκεί που έφτανε. Αλλά κάθε φορά, το τέντωνα λίγο πιο πολύ από τη προηγούμενη, για να φτάσει ακόμα πιο μακριά.
Αυτά για 2,5 δεκαετίες της ζωής μου. Για άλλους, «αυτά» για μια ολόκληρη ζωή. Ώσπου τελικά κατάλαβα, ότι το φρένο που έβαζα στο αυτοκίνητο, το έβαζα και στη ζωή μου. Στους στόχους μου, στα όνειρά μου. Μου έλειπε αυτό το ανέμελο παιδί και τα όνειρά του. Μου έλειπε, η βεβαιότητα της επιτυχίας όσων είχε οραματιστεί. Και κάθε μέρα, ως «μεγάλη» πιά, απογοήτευα με τη ζωή μου αυτό το μικρό κορίτσι που πίστευε ότι μπορεί να καταφέρει τα πάντα.
Ο Stephen Covey, στις 7 συνήθειες των επιτυχημένων ανθρώπων λέει «ξεκίνα με το τέλος στο μυαλό». Τα παιδιά το γνωρίζουν καλύτερα. Ξεκινούν με το όραμα, και μετά μπαίνουν στη δράση! Μέχρι και στολή σου ζητάει ο μικρός, για να κάνει τον σούπερ ήρωα και να μπει στο πετσί του ρόλου του.
Κλείσε τα μάτια και κάνε ένα γρήγορο ταξίδι στο χρόνο. Τι ονειρευόσουν όταν ήσουν 5; Πόσο έχεις αλλάξει από τότε και τι είναι αυτό που πραγματικά θέλεις στη ζωή σου;
Το βράδυ στο κρεβάτι σου, πριν κλείσεις το φως και πας για ύπνο, κάνε λίγη ταβανοθεραπεία. Ξάπλωσε και κοίτα το ταβάνι. Μην κάνεις τίποτε άλλο. Δώσε χρόνο και χώρο στον εαυτό σου, να δει καθαρά τι πραγματικά θέλει να πετύχει και να νιώσει το συναίσθημα που θα ένιωθε, αν ήταν ήδη εκεί! Δες το όνειρο, με τα μάτια ανοιχτά. Με επίγνωση. Χωρίς αναστολές, χωρίς περιοριστικές πεποιθήσεις, χωρίς όρια και χωρίς ντροπές. Απλά μεγαλειώδεις!
Κάνε αυτό το δώρο στο μικρό παιδί που κρύβεις μέσα σου και μετά, πάρε μια απόφαση, παράτησε το, κλείσ’ το πάλι στο «συρτάρι» ή μπες στη δράση και δούλεψε γι’ αυτό. Είναι μόνο θέμα απόφασης ευθύνης και δράσης!
Αν πιστεύεις ότι δεν μπορείς να τα καταφέρεις, ή αν πιστεύεις ότι μπορείς, και στις δύο περιπτώσεις έχεις δίκιο!
Τι θα κάνεις λοιπόν;
